اوریاد

عزیز هموطن سلام مرا از این راه دور ، از خراسان پذیرا باشید . خرداد ماه  همراه تنی چند از فامیل وهم به کمک آنها ؛ سری به علم کندی زدیم و شش ساعت در دامنه های سرسبز آن گشتیم وساعتی در کنار چشمه  نشستیم ومن ایمانی ترنم  کردم . دریغم آمد که به شکرانه زیارت این طبیعت زنده ؛ شما را به سیر وسفر در این خطه از خاک وطن فرا نخوانم . ما این همه زیبایی را چگونه می توانیم درکنار خود تحمل کنیم و از خود بی خود نشویم و چون سیمرغی  پر وبال نیاراییم ؟ و به قصد دیدار قاف، کمر همت نبندیم ؟ آیا زمان آن فرا نرسیده است که از خود بیخود شویم ؟ آیا هنوز هم فریادهای آهنگین عشق را از همه پهن دشت حیات نمی شنویم که ما را به خود می خواند؟ خوب بنگرید؛ محبوب ازلی در جای جای اوریاد حضور دارد  و ما را به خود فرا می خواند. هم اوست که مارا با تاریخ نیاکان مان آشنا می کند و ما اگر گوش جان به جان جانان بسپاریم ، صدای او را از همه جا خواهیم شنید. همه کوهها ما را فریاد می زنند : ای فرزندان آدم فرصت ها را از دست ندهید .