در این بازار گرم تولید فرهنگی و تعامل فرهنگها بایسته آن است که پری نیز به عنوان مرکز اوریاد سری تو سر ها داشته باشد . می پرسی مگر یک روستا چقدر می تواند در باره خودش آنهم از بعد فرهنگی حرف بزند؟  می گویم روستاد یک واحد فرهنگی است و بیشتر فرهنگ کهن ما در روستا ها ساخته و پرداخته شده است و از این حیث همه شهر های ایران وامدار روستاها هستند بویژه این که حفاظت از میراث معنوی گذشته نیز به عهده روستا ها بوده است . پس نمی توان به سادگی از روستا صرف نظر کرد آنهم پری با آن همه جایگاه فرهنگی و خاطرات خوبی که از گذشته بیاد دارد.

 پری به تعبیر خراسانی ها یک بازه فرهنگی است که در آن می توان به تولید های درخشان فرهنگی از همه نوع دست یافت ِ از تجربیات و سنت ها و ادبیات  ِ هنوز آنقدر نکته های فرهنگی از گذشته باقی مانده است که به راحتی می توان آنها را یافت و احیا کرد و به نسل های فرهیخته امروز ایران انتقال داد .

این نگاه است که مرا به فکر انتشار کتابی انداخت که وعده آن را به بینندگان این سایت داده بودم  . کتاب تک نامه پری . پس همه می توانید منتظر این حادثه خوب باشید و می توانید دیدگاه خودتان را در باره آن با نویسند در میان بگذارید .