اوریاد

زبانه های فراغ

آنها که سالها از زادگاه خود دور افتاده و زمانه فرصت  بازگشت به وطن مالوف رابرای آنها فراهم نساخته است؛  درد فراغ رابا تن وجان خود درک می کنند . من این درد را بیش از جهل سال است که باخود به یدک می کشم . درد دوری از اوریاد وزادگاه نیاکانم پری و زنجان. این دوری مرا به این فکر انداخت تا مروری به خاطرات خود وبزرکتر ها داشته باشم , ومحصول چهل ساله آن کتابی شده است با نا م تک نامه پری. این یک برون فکنی بود برای من ویک دست آوردی برای نسل های هوشمندی که همیشه ازخود می پرسند ماکیستیم واز کجا آمدهایم وبه کجا می رویم؟ پاسخ من این است که عشق به وطن از نشانه های ایمان است . ما اگر خواستیم به هویت خود دست یابیم ؛ لازم است وطن ودر اندازه کوچکتر زادگاه خود وساکنان آن رابشناسیم وبا تجلیل از پیشینیان بکوشیم خاطره آنها را زنده کنیم وبی تفاوت از کنار آن همه سختی هایی که آ نها تحمل کرده اند نگذریم و آموزه های آنان را به خاطر بسپایم.